I want to hear your story

And every colour in it....

Nieuwe Vuurplaats,

maar Fikkie Stoken nog even op de waakvlam....

Razendsnel waren de drie Fikkies uitverkocht. We hebben er zo'n zin in om buiten rond het vuur samen te komen! Drie keer zijn de Fikkies verplaatst i.v.m. de corona regels. En toen besloten we dat we geduldig zullen wachten op een wereld die weer open gaat. Het opnieuw schuiven met data, deelnemers en vertellers voelde niet meer goed.
We verheugen ons op later, als we op de nieuwe plek weer mooie Fikkies gaan stoken. Voor nu? Keep the fire burning! We laten van ons horen als het weer kan!

Nieuwe locatie:
Moon’s Farm
Leeweg 14
2203 LD Noordwijk


Vitale Fikkies

'Ons immuunsysteem' - 22 januari 2021
'Veerkracht' - 19 februari 2021
'Visie' - 19 maart 2021

We gaan door met Vitale Fikkies, rond een echt vuur het thema vitaliteit onderzoeken. Samen met een verteller en met de wijsheid en perspectieven van ons allen. Dit is één van de manieren waarop Holding Space.eu levendig onderzoek doet naar creatieverhalen die ons kunnen ondersteunen in tijden van verandering en richting kunnen geven in welke wereld we willen leven met elkaar. Onaffe verhalen van vertellers die de moed en facinatie hebben om andere wegen in te slaan dan gebruikelijk is. Of ons iets kunnen vertellen over een onderwerp dat ons bezig houdt, of waar we juist niet zo veel van weten. Komende Fikkies:
Ons immuunsysteem - 22 januari 2021
Veerkracht - 19 februari 2021 en
Visie - 19 maart 2021
We kiezen ervoor de Fikkies Off Line te blijven doen. Dat betekent dat er een beperkt aantal plaatsen is om ons o.a. aan de richtlijnen te kunnen blijven houden. Vorige Fikkies waren snel uitverkocht en we raakten wat verstrikt in wachtlijsten en beloftes dat alle vertellers altijd gratis welkom zijn aan het vuur. Daarom hebben we besloten dat iedereen die er graag bij wil zijn allemaal evenveel kans heeft op een plek aan het vuur door vooraf aan te geven dat tickets beschikbaar zijn op 17 december 2020 vanaf 12.00 uur. Mocht onverhoeds het Fikkie niet door kunnen gaan vanwege RIVM-maatregelen dan storten we het bedrag terug op jouw rekening. En we hopen natuurlijk op andere tijden waar er altijd voor iedereen een plek is aan het vuur.

Moon's Farm Fikkie Plek

Fikkie Stoken is ontstaan op het Landje van Priscylla en Roel. Door hun gulle aanbod konden we laagdrempelig en met weinig druk van kosten Fikkie Stoken laten ontstaan. Zij hebben een huisje in het bos gevonden en wij een boerderij vlabij zee! Dank voor alle mensen die met tips en aanbod kwamen in onze zoektocht naar een nieuwe plek. Uiteindelijk hebben wij gekozen voor Moon's farm, onder andere, omdat ze zo van vuur houden! Een prachtige oase gelegen tussen de bloemenvelden, dichtbij de bossen, duinen en zee van Noordwijk. Hier zullen de komende drie Fikkies plaatsvinden. Wij dragen graag bij aan deze mooie plek, waardoor de tickets iets in prijs zijn gestegen. Deze plek biedt ook mogelijkheden voor nieuwe plannen en verder onderzoek dat we willen gaan doen. En het eerste Fikkie in Company heeft daar al plaats gevonden met een team dat stilstond bij het afscheid van een leidinggevende en het welkom heten van hun nieuwe leidinggevende. We zijn blij dat organisaties bereid zijn om met het hart op de tong, rond het vuur diepgaand te vertellen aan- en te luisteren naar elkaar. Voor nu wensen we jullie veel vitaliteit toe en zien we je graag weer rond het vuur!


Fikkie Stoken

Verhalen over voeten in de modder, hoofd in de wolken , kloppend hart en handen die buiten de lijntjes kleuren

Fikkie Stoken is een initiatief van Holding Space waarin we, vier uur rond een vuur, samen met een bezielde verteller bouwstenen vinden voor het nieuwe verhaal van onze samenleving. Het gaat over mensen die in de weerbarstige praktijk van alle dag nieuwe wegen vinden, obstakels en tegenkrachten het hoofd bieden, uit het veld geslagen raken en zichzelf steeds weer opnieuw uitvinden. Mensen die blootleggen wat niet meer klopt en ontvouwen wat wel werkt. We nemen de tijd om het hele verhaal te horen en delen vervolgens de wijsheid van de groep rond het vuur om weer verder te stapelen aan een werkelijkheid waarin we zelf zouden willen leven.

Uit naam van de verteller worden na elk Fikkie twee bomen gepland. Een in een Nederlands bosproject en een in de Tropen. Dit doen we in samenwerking met Trees For All www.treesforall.nl/uw-bijdrage/bomen-planten/

In de herfstfikkies van Holding Space onderzoeken we (op 27/09/19, 01/11/19, 29/11/19 op vrijdagen van 12.00-16.00 in de Kwakel) met drie verhalen wat er nodig is om in een schijnbaar maakbare wereld, onverwachte tegenslag te (ver)dragen en hoe we het ondraaglijke samen kunnen dragen.


Oerkracht



Ineens was daar die zin: “Sorry jongens, er is iets goed mis.....”. Weg roze wolk. Nergens was er een boek te vinden die haar kon helpen bij de wervelwind waar ze in terecht kwamen. Vele onderzoeken moesten duidelijk maken hoe de tweeling ontwikkeld was. Machines brachten hun bloedbanen schitterend in beeld. Waren ze levensvatbaar? Konden ze beiden behouden worden? Ondertussen grote vragen over “Wat is leven?” Wanneer is iets geen leven?”

De realiteit van Fantasy


Als kleine jongen groeide hij op in een warm nest. Letterlijk, want hij bouwde met klas 1, 2 en 3 een groot Pino-nest waar alle 5 kinderen in pasten. In dat nest zaten ook zijn zusje en zijn beste vriend. Het leven was vrolijk en gedragen. Dat veranderde ineens toen de school moest sluiten. Hij kwam terecht in een wereld van
onveiligheid, buitensluiting en pesten.
Hoe ver ga je om erbij te horen? Hoe ver gaan anderen als je rood haar hebt, gevoelig en een nerd bent? Hij trok zich terug achter de computer en vond daar een fantasy wereld, waar hij kon zijn wie hij wilde. Waar de gepeste nerd ineens een sociale leider werd en waar hij samen met vrienden uit de hele wereld de strijd aanging met andere teams en eindbazen!
Lessen uit de Fantasy wereld nam hij mee naar de realiteit van werk. In alles strijdlustig, vrolijk en onvermoeibaar ging hij steeds voor het hoogst haalbare. En toen werd hij geel. En moe. Heel erg moe. Hij was 27 jaar en zijn lichaam begon zijn lever af te stoten. Hoe leef je verder met de levenslange dreiging van een onverwachte dood? Wanneer oud worden niet meer vanzelfsprekend is? In het diepste van het dal, ontmoette hij zijn grote liefde. Maar hoe doe je dat dan samen? Wel of geen eigen nestje bouwen, wel of geen kinderen krijgen? Kun je blijven werken? Wie of wat is je kostbare energie waard in een wereld waar het tempo hoog ligt en we onszelf vermarkten op facebook en linkedin met droomlevens die we verkopen als realiteit?


Onze verteller heeft eigenlijk geen tijd voor energie-slurpende oppervlakkigheid of valse schijn. Ook niet bij zichzelf. Maar wat
voor antwoord geef je dit keer als iemand je bij het koffiezetapparaat vraagt “Hoe gaat het met je?"

Als samen werken pijn doet

Als jochie groeide hij op in een gezin waar de grote vragen over samenwerking heel simpel bekeken werden: “ We hebben genoeg en we delen wat er is. Jij bent goed in wie je bent. We steunen je, maar dan moet je wel bijdragen. Hier in de straat zorgen we voor elkaar

Simpel toch … of best wel ingewikkeld.

Als volwassen man dient een nieuw avontuur zich aan: een creatief sollicitatieproces, een flamboyante directeur, een vernieuwende opdracht, een nieuw MT, een nieuwe baan. De vraag om een nieuwe organisatie te bouwen, met bestaande mensen, met beperkte middelen, met het loslaten van het oude management denken in de trant van:  ‘Ik weet wat goed voor jou is…’! Hij zegt ‘ja’, gaat aan de slag en wordt expliciet uitgenodigd zichzelf opnieuw uit te vinden: hoe luister ik als manager waarachtig naar medewerkers, hoe bouwen we werkelijk samen aan een nieuw plan voor de organisatie, hoe hoeden we ons gemeenschappelijke speelveld, hoe managen we samen ons bestuur?

Ze gaan samen aan de slag. Nieuwsgierig, loslaten om ruimte voor het nieuwe te maken en te leren met elkaar.

En dan komt na 3 jaar, te vroeg, de interventie van het bestuur. Het moet anders: ‘leaner’, zakelijker, effectiever. Met pijn in het hart probeert hij nog om mee te bouwen. Hij merkt dat het niet lukt en er afgebroken wordt wat zo zorgvuldig opgebouwd was. Systeempijn, mensenpijn.

Hoe blijf je dan dicht bij je zelf, bij je eigen innerlijk kompas? Hoe overstijg je je eigen oordelen en frustratie? Hoe blijf je bij de bron van waar het allemaal om begonnen was?


Herfst Fikkies

27/09/19, 01/11/19, 29/11/19 op vrijdagen van 12.00-16.00 in de Kwakel

Dit waren de afgelopen Lente Fikkies

Homo Ludens

De spelende mens

10 april 2019 12.00-16.00

Het leven speelt zich af in haar hoofd. Daar heeft ze de afgelopen vijftig jaar een rijke verzameling aangelegd in haar onderzoek rondom de spelende mens. Door te lezen. Te denken. Door eindeloos veel te spelen en door les te geven. Weinig is vanzelfsprekend voor haar. Bijna alles is onderzoek.

Ze speelt graag de baas. Ze is vaak een spelbreker. Of een valsspeler, want valsspelen is ook spelen. Dan ben je goed in veinzen. Vals spelen is iets heel anders dan het spel breken. De sleutel tot spel is nieuwsgierigheid en eigenlijk zou spelen doelloos moeten zijn. Kunnen we dat nog? Spel ontstaat in vrijheid, maar heeft altijd een ordening nodig. Spelregels. Soms maak je die al spelend, maar het is belangrijk om je aan de regels te houden. Wat zijn eigenlijk de regels van het spel? Hoe maken we die? Valt er nog te spelen met het leven? Volgens deze vertelster verschijnt het spannendste spel als je met de tijd durft te spelen.

Zijn we ons eigenlijk bewust in welk spel we zitten en willen we dit spel ook spelen? Ook dit Fikkie is een onderzoek. Ze wil haar verzameling delen en onderzoeken wat ze nog over het hoofd heeft gezien in haar levenslang opgebouwde verzameling.


De Wolvenman

Over Leven

08 mei 2019 12.00-16.00

Hij is een wetenschapper, begonnen met onze kleinste cellen, verder gegaan naar ecologische systemen. Hoe werkt dat leven eigenlijk? Hoe werkt dat samenleven eigenlijk? Als wetenschapper ben je objectief, spreek je gebaseerd op feiten. En met de terugkeer van de wolf in Nederland is hij de informatieve en neutrale stem die ons vertelt wat het onderzoek heeft laten zien. Maar hij is ook een mens die via native teachings een andere stem ontwikkelt. Waar met andere blik ziet welke rol mens speelt in het ecologische system. Weet de mens nog wel dat ze onderdeel is van het ecologische systeem, waar wolf, bever, raaf, zwijn en de herten van de Oostvaarder plassen ook een rol in spelen? En als hij als wetenschapper aanschuift bij de tafel van beslissers over wat te doen bij varkenspest, die enkel veroorzaakt en verspreid wordt door de mens, met welke stem moet hij dan spreken? Zelf vindt hij, stap voor stap, zijn weg terug in het ecologische systeem. Rewilding noemt hij dat. We kunnen als mens nog zoveel leren van een roedel wolven. Over leiderschap en samen sterk. Daar wil hij graag ons over vertellen bij ons tweede lentefikkie waar hij wetenschapper en wolfman tegelijkertijd mag zijn.

Wijs Worden

(zonder goeroe)

05 juni 2019 12.00-16.00

Ze liep het pad van luchtofficier, naar (moeder) aarde.

Onze vertelster is een sprankelende grootmoeder. Levenswijs doch oneindig nieuwsgierig gebleven. Ze heeft begrepen dat een barrière bij het wijzer worden de aanname is dat je al een heleboel weet. Ze heeft geleerd een vragende houding, een filosofische houding, aan te nemen.

Ben jij iemand die graag verantwoordelijkheid neemt voor het eigen leven? Ben je oneindig geïnteresseerd in het bestaan.?Wil daarover graag zelf nadenken, en je daarbij niet identificeren met een groep, systeem of een goeroe? Wil je zelf wijs worden?

Durven we al vragend te onderzoeken in hoeverre onze ideeën stand houden? Wat vanzelfsprekend leek, bij nader inzien wellicht genuanceerder ligt? Durven we de houdbaarheid van onze eigen aannames aan te gaan?

Terwijl wij grote opdrachten hebben om een leefbare wereld achter te laten voor onze kinderen worstelen we met fake nieuws, polarisatie, cyberpesten en meningen die over elkaar heen buitelen. Het is nog een hele kunst de nuance te vinden. De verwondering te behouden en te putten uit onze authentiek wijsheid. Laten we hier eens rond het vuur de tijd voor nemen.

Data: 10 april 2019, 08 mei 2019, 05 juni 2019

Tijd: woensdagen van 12.00-16.00

Kosten: 29,- euro per keer

Waar: Boterdijk 146, 1424 NK De Kwakel

Dit waren de winter Fikkies



Als anders zijn gevaarlijk is

9 november 2018

Is hij een terrorist die onze uitkering trekt? Is hij een Syrische homoseksueel? Is hij een getraumatiseerde vluchteling? Is hij nou Moslim of Joods? Een romanticus of realist? Een slachtoffer of een overlever? Is hij vrij in Nederland, of blijft hij altijd gevangen? Is hij de naam van zijn vader, of de naam van zijn moeder? Is hij marathonloper, verhalenverteller, vertaler en mensenrechtenactivist ? Was hij eigenlijk altijd al vrij door zijn open mind, z’n humor, z’n grote hart en scherpe geest? Hij is in elk geval ‘anders’. En dat is levensgevaarlijk voor hem geweest in Syrie. Dat heeft geweld opgeroepen in Nederland waar we ‘normaal doen al gek genoeg vinden’. Kom je luisteren naar een kleine man met een groot verhaal bij het vuur? Denk je met ons mee over onszelf bevrijden van de dogma’s van schuld en schaamte in welke cultuur dan ook? Over dat diversiteit en inclusie al in onszelf beginnen. Over raar lijken en buitengewoon zijn. Opdat we niet meer zo bang hoeven zijn voor (iemand) anders.




Als het lichaam weigert en de ziel volhardt

7 december 2019

Als jonge jongen bouwde hij al mini-landschapjes. Eerst op de bodem van een aquarium, toen in de achtertuin. Creatief en gestructureerd. Rekenen én tekenen. Toen het tijd was voor de voortuin haalde hij, tegen de regelgeving in, de gemeentelijke stoeptegels weg en bouwde er iets groens, iets mooie én iets nuttigs. Want deze planten gaan uitdroging van de grond tegen, waardoor regenwater makkelijker wordt opgenomen en de goot niet meer zo overstroomt. Hij moest een paar partijen meenemen in zijn visie, zijn vader en zijn moeder bijvoorbeeld. Vijftien jaar later hadden inmiddels alle buren ook de stenen weggehaald. De straat was een groene straat geworden en de gemeente had besloten het goed te vinden. Maar toen was de jongen al op een ander speelveld bezig via landschapsarchitectuur en de rijksoverheid om een Mooier Nederland te helpen veroorzaken. Zijn rode draad is het streven naar een Mooi Nederland door te zoeken naar manieren om uitersten te verbinden. Het verbinden van het grote met het kleine, van beleid met praktijk, van visie in onze verbeelding met de uitvoering in de fysieke wereld. Het verbinden van daar & dan met hier & nu. Maar hoe stapelen we samen als de korter termijn doelen een hogere prioriteit hebben? Als een beslisser zegt dat er nu wel genoeg buiten gespeeld is? Opgeven was geen optie. Tot zijn lichaam ingreep.  Hoe ga je om met de worsteling van het verbinden van de mateloze passie en ambitie van de mind, met een lichaam die niet meer doet wat je wilt? Hoe vind je andere vormen voor een volhardende ziel?



Gezien worden zonder voetstuk

18 januari 2019

Ze heeft hoogopgeleide ouders met zinvolle banen in de medische wereld. Vader wordt tot op de dag van vandaag bejubeld en geëerd. Maar samen met haar broer en zussen was het thuis zo anders dan op hun werk. Ze liep het pad van wond naar wijsheid. Zij zág de kinderen en jongeren die niet gezien zijn met een door eigen wond ontwikkeld extra zintuig. Ze bood hen een platform aan en maakte hén de experts voor ouders en professionals. Liep haar eigen wonderlijke pad van intuïtieve keuzes en werd succesvol. Nu wordt ook zij gezien. Door de media, door de overheid. Prijzen worden gewonnen en ze ontmoet de bejubelden van onze maatschappij. Ze wordt er niet warm of koud van. Ze kent de irrelevantie van een voetstuk. Onder wiens voeten dan ook. Er rest haar nog een grote opdracht. Zichzelf zien. Voor niets meer en niets minder dan ze nu is. Hoe doe je dat eigenlijk, je eigen wond transformeren naar een zinvolle bijdrage? Hoe gaan we om met voetstukken waar we anderen op zetten, of door anderen op gezet worden? Zien we onszelf wanneer we gezien worden door anderen? Of zien anderen ons als we in staat zijn onszelf te zien? Is het een samenspel? Bestaat er een wereld waarin gewoon met onze voeten stevig op de grond staan meer dan genoeg is? Waar we in staat zijn om onze wonden tot wijsheid te transformeren? We geen sterrenstatus en goeroes meer nodig hebben. Een wereld waar we niet aan ‘name dropping’ hoeven doen om serieus genomen te worden? Of zien we nu iets over het hoofd?

Van Audi naar Bali


15 februari 2019

Ruim dertig jaar geleden liep ze als jonge vrouw in haar witte uniform voor ouderen te zorgen. “Dit moet toch beter kunnen,” dacht ze. Ze kwam erachter dat er op andere plekken in de organisatie de beslissingen werden genomen. Ze volgde het pad van ambitie en carrière om daar te zijn waar de beslissingen gemaakt werden. Dan moest ze wel “het politieke spel leren spelen”. Ze bleek er goed in te zijn. Ze werkte hard. Ze reed in een Audi. Ze deed wat nodig was en toch kwamen de veranderingen die ze wenste als jonge vrouw, nooit helemaal uit. Op een dag besloot haar ziel dat ze het niet meer kon en nam een rigoureus besluit. Ze stapte uit de ratrace, het spel, de carrière en de veiligheid van geld en verzekeringen. Ze trouwde met haar liefde, verkocht al haar spullen en samen vertrokken ze naar Bali om een eenvoudig, liefdevol guesthouse te starten.

En nu? Is dit het? De diepgang en zorg die aan haar gasten wordt geboden is vervullend, de ervaring dat er altijd tijd is is verhelderend. Maar er zijn ook aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en het er niet helemaal bij horen omdat je ook een portemonnee met geld bent.

En al die ambitie dan? Als je het spel van succes loslaat, wat zijn dan de nieuwe spelregels?